လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကတာေပါ့
၁၉၈၂တုန္းကေပါ့၊ဇာတိၿမိဳ႕ေရၾကည္ကေနရန္ကုန္ကိုလာဖို႕ခုလို ကားလမ္းေတြမေပါက္ေသးတဲ့အခ်ိန္၊ ရထားႏွစ္တန္ သေဘၤာတစ္တန္စီးလာခဲ့ေတာ့လူေတြလည္းႏံုးခ်ိေနၿပီ၊ရထားေပၚကအထုပ္ေတြခ်၊ အေဖကကားသြားငွား၊ၿပန္လာေတာ့ေလးဘီးကားလို႕ေခၚၾကတဲ့mazda b600 ကားေလးေပၚမိသားစု၆ေယာက္နဲ႕ အထုပ္ေတြတင္လို႕ တည္းခိုမယ့္သရက္ေတာေက်ာင္းတိုက္၀န္းထဲက အုတ္ေလွခါးေက်ာင္းဆီ သြားခဲ့ၾကတာေပါ့၊ဒါရန္ကုန္မွာပထမဆံုးကားစီးဘူးတာပါ။
ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ေစာေစာေရႊတိဂံုဘုရားသြားဖူးၾကေတာ့ သံုးဘီးကားေလးစီးလို႕၊ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညီအကိုေလးေယာက္ေပ်ာ္လို႕၊နယ္မွာဒီလိုကားနဲ႕ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးသြားလို႕မွမရတာကိုး၊ေၿမာက္ဥကၠလာ ကဦးေလးအိမ္သြားေတာ့ သစ္သားဘတ္စ္ကားအိုၾကီးစီးလို႕၊ကားေတြကခုေလာက္မမ်ားေသးဘူး၊ မီးပြိဳင့္ေ၇ာက္လို႕ ကားေတြရပ္ေန၊မီးပိြဳင့္က အစိမ္း အ၀ါ အနီမီးလံုးေတြကိုေငးၾကည့္ၾက၊မီးပြီဳင့္က မစိမ္းေသးဘူးဒရိုင္ဘာက လီဗာကိုခပ္ၿပင္းၿပင္းနင္းထား ၊စိမ္းတာနဲ႕၀ူးကနဲေမာင္းထြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြက ေတာ္လိုက္တာေနာ္ မီးစိမ္းမွာကိုကြက္ထိသိတယ္ေပါ့၊ကေလးဘ၀က အားက်ခဲ့ပံုမ်ား။ နယ္ကကားဆရာေတြနဲ႕ေတာ့ကြာပါ့ေပါ့၊နယ္မွာက ဂီယာတံကိုတုတ္ေထာက္ေမာင္းတဲ့ ကားေတြနဲ႕ ႀကီးၿပင္းခဲ့ရတာေလ။
တစ္ခါက ေရၾကည္ကိုလွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားေပးစက္ရံုလာေဆာက္တဲ့ ဂ်ပန္အင္ဂ်င္နီယာက သစ္သားေဘာ္ဒီနဲ႕ ဂီယာတုတ္ေထာက္ေမာင္းေနတဲ့ကားေတြကိုၾကည့္ၿပီး အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုေတြရိုက္သြားတာၾကည့္ခဲ့ဘူးတယ္၊ သူတို႕မ်က္လံုးေတြက ထူးထူးဆန္းဆန္း စိတ္၀င္စားေနၾကတယ္။သူတို႕ဆီမွာမရွိေတာ့တဲ့ကားေတြကိုဒီလို ရေအာင္ေမာင္းေနၾကတာကို ထူးဆန္းလို႕ေပါ့။
ကေလးဘ၀တုန္းကေတာ့ လိုခ်င္တာကိုစိတ္နဲ႕အားလံုးရခဲ့တယ္၊အုန္းလက္တစ္ေခ်ာင္းဟာ ၿမင္းလည္းၿဖစ္၊ ႏြားလည္းၿဖစ္၊ငွက္ေပ်ာလက္ဟာေသနတ္ပဲ၊ဓါတ္ခဲနဲ႕လုပ္ထားတဲ့ကားဟာ ေမာင္းခ်င္တဲ့ေနရာေမာင္းလို႕ ရတယ္၊စာရြက္ေပၚမွာခဲတံနဲ႕ဆြဲထားတဲ့ကားေတြအမ်ားႀကီးပိုင္ခဲ့တာေပါ့၊
အေဖ့အသိတစ္ေယာက္ရဲ႕ဖင္မလီယာကားေလးနဲ႕ရန္ကုန္ၿမိဳကအႏွံ႕ေလွ်ာက္လည္ေတာ့ ေနာက္ဖံုးထဲမွာ ထိုင္ခဲ့ရတာေလးကလည္း အမွတ္ရစရာေပါ့၊ရန္ကုန္မွာဒီလိုကားတစ္စီးနဲ႕ေလွ်ာက္လည္ခြင့္ရတာ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ကကံေကာင္းတယ္ေပါ့ေလ။ေနာက္အေဖ့မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ေဒါ့ဂ်စ္ကားႀကီးနဲ႕က်ေတာ့ ပိုလို႕မွ ေပ်ာ္စရာေကာင္း၊ညီအကိုေလးေယာက္ ကားေပၚမွာေဆာ့လို႕၊ခုန္လို႕။
အေဖ့တပည့္တစ္ေယာက္ကားကေတာ့ အမိုက္စား၊အနက္ေရာင္ဆလြန္းကားၾကီးနဲ႕ပဲခူးလိုက္ပို႕၊ဘုရားစံုဖူး၊ သူေၿပာတာကေတာ့၀ယ္ထားတာမဟုတ္ဘူးတဲ့၊ငွားစီးတာဆိုလား၊အဲဒိအခ်ိန္ကထူးထူးဆန္းဆန္းစကားၾကားရတာေပါ့၊အဲ့သလိုငွားစီးလို႕ရတာကိုသိမွမသိတဲ့အရြယ္ေလ။
အမွတ္ရစရာေတြပါ၊မိသားစုေတြကိုသည္းခံၿပီး ဒီေလာက္ေမ်ာက္ရံႈးေအာင္ေဆာ့တဲ့ သားေလးေယာက္ကို တစ္ခ်က္မဆူဘဲ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အႏွ့ံလိုက္ပို႕ေပးတဲ့အေဖလည္းကြယ္လြန္ခဲ့တာ၁၆ႏွစ္ရွိၿပီ၊သတိရေနတုန္းပါအေဖ၊ ခုေနမ်ားအေဖရွိခဲ့ရင္ ယာဥ္ေၾကာဒီေလာက္ပိတ္ေနတဲ့ရန္ကုန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုဘယ္လို လိုက္ပို႕မလဲဆိုတာ သိခ်င္လိုက္တာ။
ကၽြန္ေတာ့္အထင္
သားတို႕ေရ ကားစီးမယ့္အစား၊လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကတာေပါ့ လို႕
ေၿပာမွာေသခ်ာပါတယ္…
ေသာ္ဇင္အုန္း
၃.၁၀.၁၉၉၉မွာကြယ္လြန္သြားတဲ့ခ်စ္ေဖေဖဦးတင္အုန္းကိုသတိရလ်က္
No comments:
Post a Comment